PAMIĘTNIKI Z WAKACJI – ZANZIBAR

Matemwe, Zanzibar

W trakcie pobytu codziennie chodzimy na spacery na targ, gdzie kłócimy się z lokalnymi handlarzami i rybakami o grosze (w przeliczeniu na złotówki DOSŁOWNIE o grosze). Po pewnym czasie mamy już swojego ulubionego, zaprzyjaźnionego, miejscowego rybaka, który przychodzi codziennie o świcie pod nasz domek na plaży i pokazuje, co udało mu się złowić. Przedostatniego dnia wyjazdu stwierdziliśmy, że musimy zaszaleć i kupić więcej – jakąś wielką rybę i kilka ośmiornic. Chcieliśmy najeść się na zapas.

Nasze standardowe zakupy na Zanzibarze: ryby, ośmiornica, bataty

Gdy dobijaliśmy targu z naszym rafiki (swahili: przyjaciel), nagle przypomniałam sobie, że mam jeszcze jeden punkt do odhaczenia na tym wyjeździe. Przed wylotem obiecałam sobie, że przejadę się na białym rumaku z Masajem. Miałam przed oczami ujęcia niczym z filmu reklamującego afrykańskie kurorty turystyczne: lekka bryza, morska piana, plaża o zachodzie słońca.
– Rafiki, I want to ride a white horse on the beach – przemówiłam do naszego kumpla, a z jego wyrazu twarzy wywnioskowałam, że nie ma zielonego pojęcia, o czym do niego mówię. Po chwili zastanowienia odpowiedział jednak:
– Yes, on the beach – odwrócił się i zaczął pokazywać dłonią piasek i ocean.
– Can you organize it for me, my friend? – dopytałam pełna nadziei.
– Yes, on the beach. White. On the beach – odwrócił się raz jeszcze i pokazał palcem białą, rybacką łódkę.
Chyba myślał, że chciałam się przepłynąć łódką…
Jeszcze raz spojrzałam na rybaka, przeanalizowałam jego gesty i doszłam do wniosku, że rzeczywiście mówił o rejsie łódką. Bo przecież taką wycieczkę mógł mi zorganizować od ręki. Za kilka dolarów, oczywiście. Zmieniłam więc strategię komunikacyjną. Zaczęłam podskakiwać i udawać konia, wydawać z siebie odgłosy typu „iha-ha”, „prr” i „patataj”.
– White horse, rafiki, white horse. Do you understand? – spróbowałam ponownie.
– Yeeeees, I understand. White horse. On the beach. Wait and I come back with white horse. Twenty minutes.
– OK, how much my friend?
– Sirty dollars.
– It’s too much rafiki, too much. I’m leaving tomorrow. I’ve only got five dollars.
– Five dollars? Not possible. White horse expensive. Beautiful white horse. Fifteen dollars.
– Rafiki, I give you six dollars and you give me white horse.
– OK, six dollars. Twenty minutes.

Lokalny biznesmen oddalił się, zapewne szukać w całej wiosce kogokolwiek, kto ma białego konia. Ja wyszłam przed willę, przystanęłam na ganku i czekałam, gotowa do akcji, ale mój rafiki się spóźniał. Byłam już bardzo zniecierpliwiona, bałam się nawet, że mnie oszukał, ale powinien wrócić, bo przecież jeszcze mu nie zapłaciłam. Pojawił się dopiero po godzinie. Podbiegł zdyszany:
– White horse here, white horse here!
W oddali pojawiła się postać przyszłego jeźdźca. Zbliżał się do nas powoli, dostojnie. Nie jechał na zwierzęciu, ale prowadził je obok siebie.
– Szykujcie aparat! – krzyknęłam podekscytowana do moich towarzyszy podróży.

Po chwili osobnik był już na tyle blisko, że ujrzeliśmy jego prawdziwe oblicze. Zobaczyliśmy także zwierzę, które przyprowadził. Pod naszym gankiem stanął stary, wychudzony, słaniający się osiołek, trzymany na sznurku przez kilkuletniego chłopca w słomianym kapeluszu, wytartej bluzce i dziurawych szortach.
– Six dollars – usłyszałam naszego biznesmena.
– It’s not a horse, it’s a donkey! I’ll give you four dollars or nothing – jak zwykle zachowałam polską, zimną krew przy targowaniu.
– OK, OK, four dollars.
Chłopiec uśmiechnął się do mnie zachęcająco. Zeszłam z ganku i zbliżyłam się do mojego rumaka. Nie wiedziałam, czy na niego wsiadać. Było mi go tak szkoda, osiołek ledwo stał na nogach, cały się trząsł.

I właśnie wtedy mnie olśniło. Musiałam odwiedzić wyspę oddaloną od mojego domu o dwanaście tysięcy kilometrów, by dokonać tego odkrycia. Lecąc na Zanzibar byłam w pewnym punkcie zwrotnym w moim życiu. Często tak bywa – wyjeżdżamy, by uciec od problemu lub znaleźć jego rozwiązanie. Moje rozwiązanie stało przede mną, zmaterializowane w postaci tego wychudzonego osiołka. Było bardzo proste i brzmiało tak: mój wymarzony, wyśniony, biały ogier okazał się być zwykłym, szarym osłem.